Ντελικάλτ - 18η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης 2021

    Βιβιλιοπαρουσίαση: Ντελικάλτ -  18η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης 2021

     Είναι η πρώτη παρουσίαση του Ντελικάλτ, του δεύτερου μέρους της σειράς "Εγώ και μερικές φίλες μου", ενός βιβλίου που βγήκε στην αρχή της πανδημίας και μήνες τώρα περιμένει αυτή τη στιγμή της κοινωνίας του στον κόσμο - ευτυχώς, παρά τις δυσκολίες και τους περιορισμούς η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου με τις εκδηλώσεις της για το βιβλίο συνεχίζει τη διαδρομή της στον χρόνο.

 

"Ντελικάλτ, αφηγήσεις γυναικών σε πρώτο πρόσωπο συντονισμένης ταλάντωσης∙ ίσως, ερωτικής. Πάτι 16, Νεφέλη Αγγελική 21, Λεοντώ 28, Καιτούλα 37, Αθηνά 39, Σουλτάνα 45, Τζόρτζια 48, Ευανθία 52, Στέλλα 56, Γιάννα 63 χρόνων. Μαζί τους και η συγγραφέας, Άλμα 69+.

Ντελικάλτ, το τρελό παρκούρ της ντελικάτης θηλυκής ψυχής που μονολογεί μια νύχτα με πανσέληνο του Αυγούστου.

Ντελικάλτ, ένα ξεχωριστό stand-up comedy στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας. Και η πόλη όλη άγρυπνη να παρακολουθεί" 

Βιβλιοκρισίες για το Ντελικάλτ: https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=246377&return_url 

Φωτογραφίες εκδήλωσης: Χάρις Αρώνη

 

 

 

Περισσότερες φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου στο ΒΟΟΚΙΑ, τον ιστοχώρο του βιβλίου που είναι πάντα εκεί, όπου χρειάζεται: 

• https://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=aea7649e-9fb6-434f-9ff7-0f1f94b28fcb&fbclid=IwAR3oG1NKjrj75B0YWpsYl0ImpZDn5RnH2yKi6D1Dc-lpRUdC2OxnJ3CvHzA
  

• https://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=aea7649e-9fb6-434f-9ff7-0f1f94b28fcb&fbclid=IwAR2Je3_p58JPDCuMPhz9661D_eGriJ-K1ol8T8BaB2bcRHWvSxj9A0j0Pfk 
  

 

Οι ζωές μας – ζωές χωρίς

    Συγκίνηση και τιμή για τη δημοσίευση στο τεύχος αρ. 64 του ιστορικού λογοτεχνικού περιοδικού των Εκδόσεων Γκοβόστη Θέματα Λογοτεχνίας (2021) του διηγήματός μου  «Οι ζωές μας – ζωές χωρίς».

"[...] Ήταν γύρω στις έντεκα, την ώρα που οι δημόσιοι υπάλληλοι αισθάνονται  ένα κύμα νύστας να πέφτει πάνω τους βαρύ, που δεν είναι άλλο από τη λιγοψυχία τους μπροστά στην ατελείωτη  στοίβα όλων των υποθέσεων που εκκρεμούν και που πρέπει να διεκπεραιώσουν μέχρι το τέλος του ωραρίου τους, αν δεν θέλουν να φορτωθούν δουλειά και για το σπίτι. Γι’ αυτό παραγγέλνουν τώρα τον δεύτερο καφέ της μέρας και προσπαθούν ανταλλάσσοντας δυο λόγια του αέρα με τον διπλανό τους να τονωθούν, για να συνεχίσουν να εργάζονται. Τα θέματά τους, καμιά φορά, πολιτικά –όμως με προσεγμένη προσέγγιση, εξ απαλών ονύχων που λένε, μη θίξουν κανέναν, μην προσβάλουν και φορτωθούν στα καλά καθούμενα καμιά καταγγελία που θα ανακόψει την πορεία τους προς αναπαυτικότερη καρέκλα ή και πολυθρόνα– κυρίως όμως κοινωνικά, αλλά πάντα αλλότρια – τίποτα προσωπικό, τίποτα. Κλειστά στρείδια οι εργαζόμενοι κι ας εργάζονται χρόνια στο ίδιο γραφείο της ίδιας υπηρεσίας – ποιος νοιάζεται πραγματικά, αν έχει παιδιά ο άλλος και μάνα κατάκοιτη ή αν δεν έχει; [...]"

    Η ιστορία μου είναι εμπνευσμένη από το έργο του Ά. Τσέχοφ, Η ζωή μου, από τις Αφηγήσεις από την οικοδομή του Κ. Αρώνη και από την αναφορά του Α. Γαζάκη, ένα πρωί στο σχολείο, στον πατέρα του. Το τραγούδι που ενσωματώνεται στην αφήγηση είναι του Γ. Ζαμπμπογι﷽﷽﷽﷽﷽'συνέτα και το ερμηνεύει ο Π. Τζανεμπογι﷽﷽﷽﷽﷽'συντής - μπορεί και να το θυμάστε σ’ αυτή την πρώτη εκτέλεση, την ατόφια.

(Κυκλοφορεί και ηλεκτρονικά)