 |
| Φωτό Α.Μ. |
Μου έλλειψε. Η επικοινωνία. Ο άνθρωπος.
Πού ήταν οι άνθρωποι; Κλεισμένοι στα σπίτια τους, όλοι. Μόνοι μας όλοι με τον φόβο ενός αόρατου εχθρού. Πριν από τρεις μήνες, καθηλωμένοι μπροστά σε μια οθόνη, μετρούσαμε κάθε μέρα κρούσματα και θύματα θλιβερά οχυρωμένοι πίσω από κλειστά παράθυρα. Κι όταν χρειαζόταν μια έξοδος –να μέχρι το σούπερ μάρκετ να πάω, να μέχρι το φαρμακείο μόνο, για τα απαραίτητα– κρυβόμασταν πίσω από μάσκες, προστατευμένοι μεν, μα τόσο απελπισμένοι, τόσο βυθισμένοι στην πιο μεγάλη, την πιο αβάσταχτη απόγνωση. Γιατί δεν είναι μόνο κόλαση οι άλλοι∙ είναι και ο παράδεισός μας, αυτός, ο δικός μας παράδεισος, ο γήινος, ο μόνος, ίσως, που μας αναλογεί.
Αλήθεια, μου έλλειψαν πολύ. Οι άνθρωποι. Και τώρα μου λείπουν, κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Πού είναι οι φίλοι μου, οι γνωστοί, μα και οι άγνωστοι του κόσμου όλου; Πού είναι οι λαοί; Περιμένουμε, μας λένε, ένα εμβόλιο, έστω ένα φάρμακο… Μα η ζωή δεν περιμένει, το ξέρουμε αυτό, δεν αναστέλλεται. Κυλάει η ζωή μας, ποτάμι ορμητικό που φεύγει, γλιστρά και χάνεται μέσα απ’ τα χέρια μας. Μένουν τα χέρια μας νεκρά χωρίς ήλιο, χωρίς άλλου βλέμμα, χωρίς άλλου χάδι, χωρίς άλλου φιλί∙ χωρίς λόγο πάνω στον λόγο, χωρίς διάλογο.
Γι’ αυτό επιλέγω να μιλώ τώρα πιο πολύ. Για να μην ερημώσει η ψυχή και ο νους μου σ’ αυτή τη νέα εποχή της νέας επιβαλλόμενης μοναξιάς. Το δίκτυο ταξιδεύει τη μικρή, τόσο μικρή σαν ένας κόκκος άμμου φωνή μου, που επιθυμεί τη συνάντηση – καθένας με τον τρόπο του∙ εγώ, μία προσμονάριος της αφήγησης με νύχτα ψυχής και φως ουρανού.
Γιατί δεν είμαστε αγέλη, δεν είμαστε κοπάδι ∙ είμαστε κοινωνία ανθρώπων, ναι, από χώμα και νερό, περιούσιων όμως, γιατί αξιώνουμε να ζούμε μαζί ελεύθερα και δημοκρατικά. Γιατί θέλουμε ν’ ανασαίνουμε όλη την πλάση.
