Του είχα φορέσει τα παλιά μου ρούχα, εκείνα από την εποχή που ήμουν
ακόμα αδύνατη, πριν από τους μήνες του εγκλεισμού – ούτε που θυμάμαι πια πότε
άρχισε. Τώρα είμαι υπέρβαρη και πρησμένη από την καθηλωτική ακινησία μπροστά
στη μικρή οθόνη, μόνιμα ιδρωμένη μέσα στο αποκλειστικό μου πλέον ένδυμα, τις
πιτζάμες – όλες σομόν, να ταιριάζουν με τα γκρίζα, ξεθωριασμένα πια μαλλιά μου
και την πρώην λευκή, χειρουργική μάσκα που τη φορώ μέρα νύχτα κι ας μένω μόνη
μου στο μικρό διαμέρισμα.
Του είχα βάλει, λέει, τα παλιά μου ρούχα, το μπλε-πράσινο, μεταξωτό
φουστάνι μου και τις γόβες με το δωδεκάποντο τακούνι από πλεξιγκλάς, που τις
κρατούσα αφόρετες ακόμα στο κουτί για μια περίπτωση εξαιρετική, σαν την αποψινή
λαμπρή βεγγέρα. Του είχα αφήσει όμως την κόκκινη, φαρδιά γραβάτα στον ευτραφή
λαιμό· ίδια χυμένη γλώσσα, ξεδιάντροπη.
(Απόσπασμα)
Θέλετε να συνεχίσετε την ανάγνωση;
Το διήγημά μου μικρής φόρμας (flash fiction) «Η νέα μεταμόρφωση» προκρίθηκε στη λογοτεχνική άμιλλα που οργάνωσε η πολιτισμική συλλογικότητα της Πάτρας «Αορτή» με θέμα «Μάσκα και πρόσωπο» και δημοσιεύτηκε πριν από μερικές μέρες στο μπλογκ της: https://aortipatras.blogspot.c
