Εσύ, μην κλαις
Σ’ εκείνον,
ξεκινώντας από το ποίημα του V. Popa «Το καρφί»
Ύστερα γύρισε σπίτι και μου το είπε. «Με απέλυσαν, γυναίκα. Με απέλυσαν» Έτσι απλά, μου το είπε, έτσι το είχαν ανακοινώσει και σ’ εκείνον ∙ με μια λέξη μόνο, τελεστική.
Πώς ανατρέπει ένα «Απολύεσαι!» την καθημερινότητα του ανθρώπου στο λεπτό, πώς τον τσακίζει… Ακόμα πιο πολύ, όταν είναι αποτέλεσμα συκοφαντίας των κάθε λογής παρατρεχάμενων του αφεντικού, αυτών των ισόβια, δουλικά ταγμένων στην καρέκλα.
Όμως.
Είμαι εγώ εδώ. Και έχω μια αγκαλιά ζεστή, για να κουρνιάσει το λαβωμένο μου πουλί∙ να ξαποστάσει ο άντρας μου μες στην αντάρα που τον βρήκε.
(Κουράστηκε ο μεσόκοπος υπάλληλος να μαζεύει μόνος του όλο το πρωί τα προσωπικά του αντικείμενα από το γραφείο, να τα ρίχνει βιαστικά σε άδεια τσιγαρόκουτα κι αυτά μετά να τα στοιβάζει στο αυτοκίνητό του όπως όπως. Και όλο να τον παίρνει το παράπονο για το κατάφωρο τ’ άδικο που στόμωσε τα λόγια μέσα του και μιλιά δεν μπόρεσε να βγάλει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, κιχ. Και όλο να βουρκώνει κρυφά απ’ τον βουβό θυμό για την προσβολή. Και να μην έρχεται το τσιράκι του Μπος ούτε στο μεγάλο διάλειμμα να τον βοηθήσει, έστω, να του πει μια κουβέντα παρηγοριάς ∙ να μην τον πλησιάζει καν, μόνο να ιδρώνει και να ξεφυσά τρέχοντας πάνω κάτω στους διαδρόμους της εταιρίας, γιατί ζυγώνει όπου να ’ναι και η δική του η σειρά και το γνωρίζει – οι κακές γλώσσες δεν σταματούν παρά μόνο όταν έχουν φάει ως και τον εαυτό τους.)
Καλέ μου!
Η αγάπη μου επουλώνει ήδη την πληγή σου, να το ξέρεις αυτό. Σε θωρακίζει στον θολό καιρό, θα δεις. Μην απελπίζεσαι, λοιπόν. Εσύ, μην κλαις. Έτσι του ψιθύρισα στο αυτί με την ανάσα μου να χνωτίζει τον σβέρκο του.
Τους άλλους κλάψε. Αυτούς που δεν θα ’χουν φωλιά να κρυφτούν, άνθρωπο να τους γιατροπορέψει, όταν βρεθούν –που θα βρεθούν κάποτε, είναι βέβαιο– στην ανάγκη. Αυτούς που αγνοούν πως ακόμα κι αν όλα τα καρφιά του κόσμου αντέξουν το βάναυσο σφυρί, στο τέλος, τα περιμένει πάντα μια ακόμα πιο φοβερή, μια αδυσώπητη τανάλια.
Και αυτή τότε θα την κρατώ εγώ, στο υπόσχομαι ∙ εγώ, η γυναίκα του απολυμένου, τελεστικά.---------------------------------------------------------------------
Σημειώσεις - παρατηρήσεις:
Το διήγημα "Εσύ, μην κλαις" αναρτήθηκε αρχικά στο blog της Ερανίστριας: ερανίστρια : Εσύ, μην κλαις (Οι εκπαιδευτικοί γράφουν...ΙΙ) ή https://eranistria.blogspot.com/2020/11/blog-post_25.html
Ύστερα, μαζί με άλλα διηγήματα εκπαιδευτικών, αποτέλεσε μέρος της διαδικτυακής εκδήλωσης του Κέντρου Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας: https://www.facebook.com/watch/live/?v=708430600064145&ref=watch_permalink
Το ευχαριστώ μου αμέριστο σε όλες και όλους που υποστήριξαν ανάρτηση και θεατρικό αναλόγιο.
Το "αυτοσχόλιό" μου εξακολουθεί να είναι η αφιέρωση του διηγήματος, με την παραδοχή πως την πρώτη έμπνευση, την οφείλω στον ποιητή V. Poppa - για τη δεύτερη να 'ναι καλά η εποχή της κρίσης, παλαιότερης, νεότερης, κάθε.
Περιλαμβάνεται στο συλλογικό έργο: Οι εκπαιδευτικοί γράφουν... Τόμος Β΄
Επιμέλεια: Ελένη Κ. Παπαδοπούλου (Ερανίστρια)
(Γράφημα 2021)
Βιβλιοπαρουσίαση Β' τόμου: https://www.fractalart.gr/oi-ekpaideytikoi-grafoyn/
Παρουσίαση Α΄ και Β΄ τόμου: https://eranistria.blogspot.com/2021/11/
