Μια ακόμα νύχτα άυπνη από τη φρίκη του πολέμου, της βαρβαρότητας και του φόβου που συνεχίζεται...
Διάβασα με απτόητο ενδιαφέρον την ποιητική συλλογή που μου ανέφερε διακριτικά ο δημιουργός της, ο Στέλιος Λουκάς στη βιαστική συνάντησή μας μια μέρα στο πλατό της TV100 - χρόνια τώρα εργάζεται εκεί ο ποιητής και δημοσιογράφος με θαυμαστή αφοσίωση στην υποστήριξη και την προβολή του κόσμου των βιβλίων και των ανθρώπων τους. Τίτλος αυτού του ποιητικού του έργου Με λενε Φόβο. Γυρνώντας τις σελίδες του, συνάντησα τοπόσημα στην τοπογραφία του ορυχείου της ψυχής, όπως η «οδός του Φόβου» («δρόμος με ύπουλες στροφές»), η «πλατεία της απώλειας» και οι «μάντρες των παλιών αυτοκινήτων» – διακειμενική αναφορά ίσως, από αυτές που συνηθίζει ο Λουκάς, στο Νεκροταφείο Αυτοκινήτων του Αραμπάλ. Ποιήματα που αποτελούν ένα όλον, το οποίο πραγματεύεται τον Φόβο με θεατρικότητα, για να γίνει ο νέος άνθρωπος συνειδητά στη μηχανή του συναισθήματος που παγώνει τον λυγμό «όχι το λάδι αλλά η άμμος».
Πάντα η ποίηση, λοιπόν! Πώς αλλιώς θα επιστρέψουμε εμείς οι νέοι και χαμένοι άνθρωποι στον
Κήπο, όπου τα πουλιά είναι πολύχρωμα γιατί τρέφονται με ποιήματα και ο ποιητής είναι ο κηπουρός
που τον φροντίζει; Πώς θα κερδίσουν αυτόν τον Κήπο της χαράς και της ευτυχίας τα παιδιά μας;
Παραθέτω δείγμα γραφής του Στέλιου Λουκά (και αναρτώ αυτά τα λιγοστά λόγια που είχαν ξεμείνει εδώ και δυο χρόνια στα Πρόχειρα του ιστολογίου μου, περιμένοντας υπομονετικά τον καιρό της δικής τους τελειωμένης "Δημοσίευσης", χωρίς να χάσουν δυστυχώς τη φοβερή επικαιρότητά τους. )
Στέλιος Λουκάς
Στις μάντρες των παλιών αυτοκινήτων
Στις μάντρες των παλιών αυτοκινήτων
Εκατοντάδες κουφάρια ανεκπλήρωτων ονείρων
Λαμαρίνες συντρίμμια σας στόματα που
‘Έχασαν το νεανικό τους σφρίγος
Καθρέφτες ραγισμένοι απ’ τη βαρβαρότητα του χρόνου
Κάπου ανάμεσα σε φθαρμένα καθίσματα
Μια κασετίνα παιδική
Όταν βρέχει ανοίγει
Μια θεϊκή μελωδία
Ντύνει μ’ ανέσπερη γλυκύτητα
Το έρημο τοπίο
Στις μάντρες των παλιών αυτοκινήτων
Εκεί αναπαύονται
Τα προδομένα «ήθελα»
Εκεί ο μισός μας εαυτός που
Ποτέ δεν κατορθώσαμε να γνωρίσουμε
Στις μάντρες των παλιών αυτοκινήτων
Νεκρές οι αναμνήσεις των ταξιδιών
Ανάμεσα σε υάκινθους και λυγμούς παγωμένους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου