Τα κόκκινα παγώνια
Κατέβαινα τις σκάλες του σπιτιού. Κόκκινα παγώνια φτερούγιζαν στα κομμένα μου χέρια. Οι δεσποινίδες της Αβινιόν, ράμφη επιζώντων πτηνών, τσιμπούσαν τον Απριλιάτικο γύψο. Ερχόταν μια παράξενη μυρωδιά σκίνου απ’ το δωμάτιο αναρρίχησης. Άνοιξα την πόρτα. Ένας μεσήλικας με ξύλινο πόδι ρωτούσε πού η έξοδος. Κοιταζόμασταν σαν να είχαμε ξαναϊδωθεί. Ζητούσαμε διαφυγή. Η στάθμη νερού είχε ανέβει τόσο ψηλά. Τότε γονατίσαμε και οι δυο υμνώντας εκείνη την παράξενη απραξία.
Αίφνης τα κόκκινα παγώνια ρούφηξαν όλο το νερό. Στο δωμάτιο έμειναν τα σχοινιά μαρτυρώντας κάποια μελλοντική κρεματόρια συνθήκη. Φτάσαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό. Οι άνθρωποι μάς κοίταζαν σαστισμένοι. Είμασταν ακόμα γονατιστοί. Κάνανε το σταυρό τους. Αλλά κι αυτοί, την ίδια στάση είχαν.
Ρέων ο λόγος της Χρύσας Βλάχου με σύμφωνα και φωνήεντα που
εναλλάσσονται σχεδόν υποδόρια, σχεδόν χορευτικά, αλλά και λόγος στιβαρός,
υφασμένος με λέξεις από όλο το εύρος της ελληνικής γλώσσας και αναφορές σε όλο
το φάσμα της λογοτεχνίας. Λόγος σύγχρονος
που δοκιμάζει δεξιοτεχνικά, τεντώνει τις δυνατότητές του συνομιλώντας με το κέντρο
βάρους του την κάθε φορά, αλλά και λόγος ερμητικός · θέλει να βάλεις νου ενεργό, εσύ που τον διαβάζεις, για να τον
εννοήσεις, θέλει όμως και ψυχή – τη δική σου. Κάτι σε γραπώνει σ’ αυτή τη
συλλογή, από τον τίτλο της κιόλας και συνεχίζει να σε κρατά στίχο τον στίχο, ποίημα
το ποίημα· κάτι που ξεδιπλώνεται σιγά
σιγά και σε οδηγεί ως μίτος σε λαβύρινθο ζωγραφικών εικόνων και ήχων μουσικών εκεί
που ανακαλύπτεις ότι κι εσύ χωράς μέσα σ’ αυτόν τον λόγο, που είναι, εντέλει, τόσο
και πάνω απ’ όλα ποιητικός – τόπος ποίησης από τη γη μέχρι τον ουρανό.
(Δυο λόγια για την ποιητική συλλογή Της σκουριάς και της ανέμης (Επιμέλεια Κ. Θ. Ριζάκη, Εκδόσεις Κουκκίδα 2023) της φίλης, ομότεχνης στη γραφή και συναδέλφου στην εκπαίδευση Χρύσας Βλάχου, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της στη Θεσσαλονίκη)
