Αναπόδραστα, Ημερολόγιο ΕΛΘ 2023

 

                                                                     Αναπόδραστα

Ωραία τα χέρια της – μαγειρεύουν, κεντούν, χαϊδεύουν, στηρίζουν, ανασταίνουν. Ωραίο και το στόμα της – λόγια σοφά, καμωμένα με αγάπη, τραγούδι, φιλί, χαμόγελο.  Kαι τα μάτια της; Αχ, ωραία κι αυτά – μια θάλασσα απέραντη το βλέμμα της που τον ταξιδεύει στο πέλαγος.

Τόση ομορφιά όμως αυτόν τον τρομάζει. Τη βαφτίζει, λοιπόν, «μισό αίμα» και τη χαλάει. Καμώνεται πως ο κόσμος δεν έχει ανάγκη την προσφορά της Αϊσέ, της Φατίμα, της Ελένης, της Τζο, της Ντάρια και καρφώνει την κάμα, τη σμιλεμένη από τη φωτιά, κατευθείαν στην κοιλιά της. Σσσσσσς! Σιωπή αιώνων στο βασίλειο της βαρβαρότητας!

Δεν έχει υπολογίσει όμως τη μοναξιά στο κάμα που ακολουθεί· το τέλος που φέρνει και για τον ίδιο ο κάθε του φόνος. Αναπόδραστα.

 (Κι  ο φόβος όλο μεγαλώνει)

  ------------------------------------------------------------------------------------------------

 Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση της συμμετοχής μου στο Ημερολόγιο 2023 της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Το εικαστικό έργο που το συνοδεύει δημιουργήθηκε από τη Χρυσάνθη Χατζή για την παράσταση "Κόκκινος ο μανδύας σου" του Ομίλου Θεάτρου-Performance του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2022.

 

 

Για τον νέο άνθρωπο - μικρό προσωπικό σχόλιο για την ποιητική συλλογή του Στέλιου Λουκά Με λένε Φόβο (Κέδρος 2021)

 

    Μια ακόμα νύχτα άυπνη από τη φρίκη του πολέμου, της βαρβαρότητας και του φόβου που συνεχίζεται... 

    Διάβασα με απτόητο ενδιαφέρον την ποιητική συλλογή που μου ανέφερε διακριτικά ο δημιουργός της, ο Στέλιος Λουκάς στη βιαστική συνάντησή μας μια μέρα στο πλατό  της TV100 - χρόνια τώρα εργάζεται εκεί ο ποιητής και δημοσιογράφος με θαυμαστή αφοσίωση στην υποστήριξη και την προβολή του κόσμου των βιβλίων και των ανθρώπων τους. Τίτλος αυτού του ποιητικού του έργου Με λενε Φόβο. Γυρνώντας τις σελίδες του,  συνάντησα τοπόσημα στην τοπογραφία του ορυχείου της ψυχής, όπως η «οδός του Φόβου» («δρόμος με ύπουλες στροφές»), η «πλατεία της απώλειας» και οι «μάντρες των παλιών αυτοκινήτων» – διακειμενική αναφορά ίσως, από αυτές που συνηθίζει ο Λουκάς, στο Νεκροταφείο Αυτοκινήτων του Αραμπάλ. Ποιήματα που αποτελούν ένα όλον, το οποίο πραγματεύεται τον Φόβο με θεατρικότητα, για να γίνει ο νέος άνθρωπος συνειδητά στη μηχανή του συναισθήματος που παγώνει τον λυγμό «όχι το λάδι αλλά η άμμος». 

    Πάντα η ποίηση, λοιπόν! Πώς αλλιώς θα επιστρέψουμε εμείς οι νέοι και χαμένοι άνθρωποι στον Κήπο, όπου τα πουλιά είναι πολύχρωμα γιατί τρέφονται με ποιήματα και ο ποιητής είναι ο κηπουρός που τον φροντίζει; Πώς θα κερδίσουν αυτόν τον Κήπο της χαράς και της ευτυχίας τα παιδιά μας;

    Παραθέτω δείγμα γραφής του Στέλιου Λουκά (και αναρτώ αυτά τα λιγοστά λόγια που είχαν ξεμείνει εδώ και δυο  χρόνια στα Πρόχειρα του ιστολογίου μου, περιμένοντας υπομονετικά τον καιρό της δικής τους τελειωμένης "Δημοσίευσης", χωρίς να χάσουν δυστυχώς τη φοβερή επικαιρότητά τους. )

 

Στέλιος Λουκάς

Στις μάντρες των παλιών αυτοκινήτων

 

Στις μάντρες των παλιών αυτοκινήτων

Εκατοντάδες κουφάρια ανεκπλήρωτων ονείρων

Λαμαρίνες συντρίμμια σας στόματα που

‘Έχασαν το νεανικό τους σφρίγος

Καθρέφτες ραγισμένοι απ’ τη βαρβαρότητα του χρόνου

Κάπου ανάμεσα σε φθαρμένα καθίσματα

Μια κασετίνα παιδική

Όταν βρέχει ανοίγει

Μια θεϊκή μελωδία

Ντύνει μ’ ανέσπερη γλυκύτητα

Το έρημο τοπίο

Στις μάντρες των παλιών αυτοκινήτων

Εκεί αναπαύονται

Τα προδομένα «ήθελα»

Εκεί ο μισός μας εαυτός που

Ποτέ δεν κατορθώσαμε να γνωρίσουμε

Στις μάντρες των παλιών αυτοκινήτων

Νεκρές οι αναμνήσεις των ταξιδιών

Ανάμεσα σε υάκινθους και λυγμούς παγωμένους

«Δωμάτια με δόντια και άλλες κοφτερές ιστορίες» - Μικρό προσωπικό σχόλιο για τη συλλογή διηγημάτων της Έλσας Κορνέτη (Μελάνι 2023)

 

«… Ήταν ένας ήχος στριγκός και διαπεραστικός που δύσκολα μπορούσε κανείς με αληθοφάνεια να περιγράψει χωρίς ν’ ανατριχιάσει. Ξεχύνονταν από χαραμάδες, από πόρτες κοινές, από πόρτες ασφαλείας, από παράθυρα κι άλλα ανοίγματα, διαπότιζε τον αέρα με ήχους εφιαλτικούς με μια γκάμα από τριξίματα και κροταλίσματα που έμοιαζε ανεξάντλητη, σαν να προερχόταν από μια στρατιά ζόμπι που ξεχύθηκε από τα νεκροταφεία τρικλίζοντας προς την πόλη. Ένας ήχος ξερός κι επαναληπτικός από κροτάλισμα δοντιών κι από μασέλες που έτριζαν τα δόντια. Μια άγρια μουσική έβγαινε από σφιγμένα δόντια κάθε τύπου και κάθε μεγέθους που τις νύχτες όλο ανησυχία, υποσυνείδητο άγχος κι αϋπνία κροτάλιζαν χορεύοντας στον εφιαλτικό σκοπό της…»

Ζοφερές πραγματικότητες, φανταστικές δυστοπίες, εφιάλτες με τη φύση να εισβάλλει εκδικητικά στα δωμάτια-καταφύγιά μας στο μεταίχμιο ενός χρόνου.

Η Έλσα Κορνέτη στο βιβλίο της Δωμάτια με δόντια και άλλες κοφτερές ιστορίες δαγκώνει και κόβει κομμάτια της ψυχής μας, για να την κάνει πιο ανθρώπινη μετά την πανδημία, μετά τους ψηφιακούς ψευτο-παραδείσους, μετά τη στρέβλωση. Κραυγάζει απελπισμένα η συγγραφέας με την άγρια περιδίνηση των στιβαρών της λέξεων σ’ ένα τρομακτικό πανδαιμόνιο ήχων και χρωμάτων απ’ τα έγκατα του βυθού ως τα βάθη του ουρανού, για να μην χαθεί ο άνθρωπος, ο κόσμος, η γη, το σύμπαν  – αν γίνεται, αν προλαβαίνουμε, αν υπάρχει ακόμα αθώος καιρός χωρίς απειλητικά δόντια και απαστράπτουσες, αδηφάγες μασέλες.

Η ανάγνωση κάθε κοφτερής ιστορίας αποτελεί μια συγκλονιστική, πολύ-αισθητική και μετα-μορφωτική εμπειρία.