Την πρώτη φορά ξεφύλλισα το βιβλίο, περπατώντας, μεσημέρι, στην παραλία. Τη δεύτερη φορά το διάβασα, καθισμένη στην πολυθρόνα του σαλονιού, σούρουπο, με τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Την τρίτη ήρθε αυτή, σκοτεινά μεσάνυχτα, και με βρήκε στο κρεβάτι και με διάβασε δαγκώνοντας την ψυχή μου. Την άφησα να το κάνει κι ας έχασα τον ύπνο μου, ψυχανεμιζόμενη την ιαματικά αποκαλυπτική δύναμη της ποίησης γενικά και ειδικότερα της Κουτσουμπέλη. Γνώριζα, ασφαλώς, πως η αιμάσσουσα συνάντησή μου μαζί της ήταν σκηνοθετημένη από το ποιητικό υποκείμενο με τη δική μου, αναγνωστική συναίνεση, αλλά και απολάμβανα την ακόλουθη, πολυεπίπεδη αλληλεπίδρασή μας, την ίδια ώρα που κάποιος άλλος, ίσως, γράφει για μας ή ακόμα ακόμα μας προδίδει - από αβάσταχτη, μοναχική αγάπη, βέβαια.
Παραθέτω δείγμα γραφής της ποιήτριας.
Ο ΛΟΓΟΣ
ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ
Ούτε
ζηλωτής ούτε ζηλιάρης.
Πόσοι
αλήθεια διακήρυξαν την αγάπη τους για σένα.
Όμως
ο ένας βάφτηκε στο αίμα ενός κόκορα
κι
ύστερα λαλούσε τρεις φορές με γλώσσα ματωμένη.
Άλλος
στον δρόμο για τη Δαμασκό
εκ
των υστέρων θυμήθηκε την πίστη του.
Άλλοι
έπλεκαν αμέριμνοι τα δίχτυα
ενώ
οι στρατιώτες σού έμπηγαν καρφιά
κι οι
γυναίκες έκλαιγαν με αναφιλητά
αλλά
μετά τις απορρόφησε η ζωή,
το
σπίτι, οι φροντίδες, τα παιδιά.
Κανείς
όμως τόσο μαύρα, τόσο βελούδινα, τόσο βαθιά,
τόσο
παράφορα κρυφά
σαν
εμένα δεν σ’ αγάπησε,
ώστε
να γίνει πιόνι στο προαποφασισμένο σχέδιο
να
υποστεί την πύρινη σφραγίδα στο μέτωπο
να
κρεμαστεί ψόφιο κούτσουρο στο δέντρο.
Ναι,
Κύριε, σε πρόδωσα,
μα
μόνο γιατί η προδοσία
ήταν
η ουσία της αγάπης μου.
Χλόη Κουτσουμπέλη,
Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον,
(Πόλις 2021).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου