Στην εντατική

Φωτό Α.Μ.

Κάποιοι με γύρισαν ανάσκελα βίαια. Ποιοι; Γιατί; Πώς είχα βρεθεί μπρούμυτα; Πού ήμουν;

Εκείνη τη στιγμή, άνοιξα τα μάτια – η μόνη κίνηση που μπορούσα να κάνω– και τους είδα. Φοβήθηκα τότε, φοβήθηκα πως ήμουν μέρος μιας άγνωστης τελετής, αφού αυτοί οι άγνωστοι είχαν κάνει κύκλο-κλοιό γύρω μου και με παρατηρούσαν πίσω από τις ολόσωμες, λευκές στολές τους σιωπηλοί∙ βουβοί πίσω από το προσωπείο τους. 

Την επόμενη στιγμή, φαντάστηκα πως έπαιζα σε ταινία με εξωγήινους, «Startreck 2020». Χα χα… Τι γέλιο ήταν αυτό; Δικό μου; Σκέτος βήχας ήταν, άγριος, ατελείωτος, μαχαίρια-δρεπάνια μού έσφαζαν τον λαιμό και σωλήνες έσκιζαν τα σπλάχνα μου... Χά χά χάνομαι…

Άλλη στιγμή δεν πρόλαβα∙ χωρίς βλέμμα πια –μάτια σφαλιστά οριστικά– χωρίς βήχα που πονάει τόσο, ακίνητη εντελώς πέρασα στην ανυπαρξία.

(Τουλάχιστον ησύχα... χα...)