Για να γίνεις ποιήτρια, παρατηρείς. Τον εαυτό σου πρώτα. Μετά τον άλλο. Μετά τον κόσμο. Και μες στο κόσμο τη βλέπεις «Στην άκρη του δρόμου, μια ελιά / Απαλό χάδι μεσογειακού συμβόλου / σε ύψωμα τσιμεντένιας συνοικίας». Παντού η αντίφαση. Σε όλα η ταλάντευση. Αυτό το ανάμεσα που αγωνιά για την ισορροπία. Μέχρι που η σοφή ελιά σου μιλά για το κάλπικο εφήμερο και για το άχρονο όμορφο που κερδίζεται με τον αγώνα και τα τραύματα και την απώλεια. Και τον λόγο. Που γνωρίζει την ομορφιά της φύσης. Και τους καρπούς της. Κι εσύ συνεχίζεις να θυμάσαι και να προχωρείς διεκδικώντας την αθανασία.
και άλλα
«Τέλος λέξεων, αρχή πράξεων».
Η δύση, σαθρό σύμβολο. Η προδοσία που ακυρώνει και το σκέφτομαι και το νιώθω. Η γοητευτική απελπισία του θανάτου. Η αυτοαναφορικότητα στο θέατρο αρωγός στην προσπάθεια αναζήτησης του εαυτού - οι ρόλοι, τα alter ego μας που τα σκοτώνουν από φθόνο για την αλήθεια τους σ’ «Ένα πεδίο μάχης που ορίζει το χρήμα». «Δεν υπάρχεις, κοιμήσου δύστυχη γνώση», αφού ο πόλεμος συνεχίζεται. Ας μείνει μόνο το φως του έρωτα και της φύσης. Εσύ που ξεκίνησες να γίνεις, αυτό που είσαι, ποιήτρια, το αναγνωρίζεις με το βλέμμα σου, το υπερασπίζεσαι με τις λέξεις σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου