Ξαφνικά όμως. Μετά

Και οι "Κραυγές καραντίνας" συνεχίζονται, όλο και πιο άγριες, όλο και πιο σκοτεινές. Αυτή τη φορά με ένα ζοφερό δίπτυχο διηγημάτων. 

Ι.  Ξαφνικά όμως

[Συνεργασία με το περιοδικό "Χάρτης" (τεύχος 36, Δεκέμβριος 2021) - τιμή μου αυτή η συνεργασία, καμάρι. Παραθέτω εδώ μόνο την αρχή του διηγήματος] 

 

Ξαφνικά όμως 

(Ο θρίαμβος του «ξ»)

 Φωτό: Α.Μ.

"Μια μέρα σφράγισαν τους ανθρώπους στα σπίτια τους. Η καθημερινότητα υποτάχτηκε σ’ ένα πρόθημα, τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, τηλεαγορά, τηλεσυνεύρεση· το συν της τελευταίας, παρωδία ενός έρωτα σε σώμα μονό, πλαδαρό, πρησμένο, ξεχειλωμένο, ανάπηρο – έγκλειστα χρόνια μοναξιάς και απραγίας, απελπισίας σπαραχτικής. Τι κι αν είχε τελειώσει εκείνη η πανδημία; Ήρθαν άλλες.

Μια μέρα όμως βγήκε ένα ήλιος καυτός κι ένας τρελός δεν άντεξε· πήρε να τρέχει στον δρόμο τραγουδώντας.

Αλαφιάστηκαν οι εγκλωβισμένοι πίσω απ’ τις κουρτίνες, ταράχτηκαν.

Στους νέους φούντωσε λαχτάρα ανήμερη"

 

(Αν θέλετε να διαβάσετε και τη συνέχεια, δεν έχετε παρά να πατήσετε τον υπερσύνδεσμο που ακολουθεί:  https://www.hartismag.gr/hartis-36/tehnasmata/xafnika-omws)

ΙΙ. Μετά

[Συμμετοχή στο Ανθολόγιο ποιημάτων και πεζών κειμένων των Μελών της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης "Μετά την πανδημία" (Μπαρμπουνάκης, Ιούνιος 2021) - χαρά μεγάλη για τους ομότεχνους της πόλης αυτή η συλλογική μας δράση. Παραθέτω ολόκληρο το διήγημα, με την άδεια του εκδότη]

 

Μετά

Φωτό: Α.Μ.

 

"Να βλέπεις άνθρωπο και να φοβάσαι, αυτή είναι η κατάρα του χειμώνα που ήρθε μετά, παιδί μου. 

Δεν λέω μετά την πανδημία, γιατί αυτή δεν σταμάτησε ποτέ. Οι μεταλλάξεις του ιού συνεχίστηκαν, καινούριοι ιοί εμφανίστηκαν, ενώθηκαν με προηγούμενα στελέχη, έγιναν ισχυρότεροι στη φονική τους δράση. Η επιστήμη αποδείχτηκε ανίκανη ν’ αναχαιτίσει ό,τι η ίδια έχει κατασκευάσει.

Κι εμείς;

Εμείς συνεχίζουμε να θρηνούμε βουβά τους νεκρούς μας στο σκοτάδι, ανήμποροι παντελώς ν’ αντιδράσουμε στην απώλεια, περιορισμένοι υποχρεωτικά κατ’ οίκον, ωχροί, πλαδαροί, πρησμένοι, φοβισμένοι· μόνοι απελπιστικά.

Εμείς συνεχίζουμε να θρηνούμε βουβά τους νεκρούς μας στο σκοτάδι, ανήμποροι παντελώς ν’ αντιδράσουμε στην απώλεια, περιορισμένοι υποχρεωτικά κατ’ οίκον, ωχροί, πλαδαροί, πρησμένοι, φοβισμένοι· μόνοι απελπιστικά.

Όσα εξακολουθούν να γίνονται, είναι λειψά. Ηλεκτρονικές τάξεις αντικατέστησαν τα σχολεία, ψηφιακά περιβάλλοντα τη δια ζώσης εργασία – όταν υπάρχει. Οι φιλίες εικονικές, καταχωρισμένες σε Excel, όπως και ο έρωτας.

Χωρίς αφή όμως, χωρίς όσφρηση, χωρίς γεύση, τι έρωτας σακάτης είναι αυτός; Νοσηρή παρωδία παλαιότερων εκδοχών του είναι, που εξυπηρετεί αποκλειστικά την ικανοποίηση του εαυτού – ασφαλής, δεν λέω, αλλά σπαραχτικά οδυνηρός στη στρέβλωσή του.

Τα παιδιά τώρα συλλαμβάνονται δια νόμου μόνο εξ αποστάσεως με τη συμβολή εγκεκριμένων ταχυμεταφορέων και με προδιαγραφές ειδικά προσαρμοσμένες στην έγκλειστη ζωή, εκτός από εξαιρέσεις – περιπτώσεις θλιβερής αιμομιξίας, που ζούνε λαθραία, μην τυχόν εντοπιστούν από τους Φύλακες και εκτελεστούν in situ σε «ζωντανή» μετάδοση για παραδειγματισμό.

Η κοινωνία; Κατακερματισμένη είναι, παιδί μου, διαλυμένη, ανύπαρκτη. Κι ας έχουν οι κυβερνήσεις όλων των κρατών συγχωνευθεί, για να την προστατέψουν – ψέματα, όλα ψέματα. Η εξουσία είναι μία πλέον και χρησιμοποιεί απροκάλυπτα τη δύναμή της για ίδιον όφελος· ελευθερία, ισότητα, δημοκρατία είναι λέξεις πια κενές περιεχομένου.

Βγαίνουμε καμιά φορά έξω στον δρόμο, μόνο εμείς οι γονείς κρυφά, για να βρούμε λίγο φαΐ, αποφάγια πεταμένα σε κάδους – το συσσίτιο που μας ρίχνουν με Drone από ψηλά, το ξέρεις, δεν φτάνει· πεινάμε. Όμως, αν τύχει και συναντήσουμε άνθρωπο στον διάβα μας, σκιαζόμαστε, τραβιόμαστε μακριά. Και να σου πω; Δεν είναι μόνο τρόμος αυτό που νιώθουμε, είναι και μίσος που ήρθε και φώλιασε μέσα μας,  απέχθεια για το είδος μας. Τραγικό, ε; Μισάνθρωποι γίναμε, εντελώς.

Γι’ αυτό δεν σ’ αφήνουμε να βγεις κι εσύ έξω, παιδί μου, για να σε προφυλάξουμε απ’ το κρύο, εγώ και ο πατέρας, ο δικός μου που είναι και δικός σου. Κατάλαβες τώρα;"