Συγκίνηση και τιμή για τη δημοσίευση στο τεύχος αρ. 64 του ιστορικού λογοτεχνικού περιοδικού των Εκδόσεων Γκοβόστη Θέματα Λογοτεχνίας (2021) του διηγήματός μου «Οι ζωές μας – ζωές χωρίς».
"[...] Ήταν γύρω στις έντεκα,
την ώρα που οι δημόσιοι υπάλληλοι αισθάνονται ένα κύμα νύστας
να πέφτει πάνω τους βαρύ, που δεν είναι άλλο από τη λιγοψυχία τους μπροστά στην
ατελείωτη στοίβα όλων των υποθέσεων που
εκκρεμούν και που πρέπει να διεκπεραιώσουν μέχρι το τέλος του ωραρίου τους, αν
δεν θέλουν να φορτωθούν δουλειά και για το σπίτι. Γι’ αυτό παραγγέλνουν τώρα τον
δεύτερο καφέ της μέρας και προσπαθούν ανταλλάσσοντας δυο λόγια του αέρα με τον
διπλανό τους να τονωθούν, για να συνεχίσουν να εργάζονται. Τα θέματά τους, καμιά
φορά, πολιτικά –όμως με προσεγμένη προσέγγιση, εξ απαλών ονύχων που λένε, μη
θίξουν κανέναν, μην προσβάλουν και φορτωθούν στα καλά καθούμενα καμιά
καταγγελία που θα ανακόψει την πορεία τους προς αναπαυτικότερη καρέκλα ή και πολυθρόνα–
κυρίως όμως κοινωνικά, αλλά πάντα αλλότρια – τίποτα προσωπικό, τίποτα. Κλειστά
στρείδια οι εργαζόμενοι κι ας εργάζονται χρόνια στο ίδιο γραφείο της ίδιας
υπηρεσίας – ποιος νοιάζεται πραγματικά, αν έχει παιδιά ο άλλος και μάνα κατάκοιτη
ή αν δεν έχει; [...]"
Η ιστορία μου είναι εμπνευσμένη από το έργο του Ά. Τσέχοφ, Η ζωή μου, από τις Αφηγήσεις από την οικοδομή του Κ. Αρώνη και από την αναφορά του Α. Γαζάκη, ένα πρωί στο σχολείο, στον πατέρα του. Το τραγούδι που ενσωματώνεται στην αφήγηση είναι του Γ. Ζαμπέτα και το ερμηνεύει ο Π. Τζανετής - μπορεί και να το θυμάστε σ’ αυτή την πρώτη εκτέλεση, την ατόφια.
(Κυκλοφορεί και ηλεκτρονικά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου